Het probleem met het volgen van je hart is dat het je kan bedriegen en je schuldig kan laten voelen. Je hebt een baan waar miljoenen voor zouden willen sterven. In een stad die miljoenen als een paradijs zien. In een situatie waar miljoenen direct van zouden willen ruilen. Maar je voelt gewoon dat er iets niet klopt. Om de een of andere reden ben je gewoon niet gelukkig. De mensen om je heen lijken niet hetzelfde te voelen. Hoe kunnen zij hier oké mee zijn? Nu voel je je de vreemde omdat je meer uit het leven wilt halen terwijl het lijkt alsof je eigenlijk alles hebt. Misschien moet je gewoon je mond houden en dankbaar zijn. Dat doe je. Je traint je brein om te beginnen met waarderen wat je hebt, en het werkt. Je bent niet zo ellendig als voorheen, maar het vereist nog steeds constante inspanning om die staat van dankbaarheid te behouden. Het is niet natuurlijk. Telkens wanneer er een negatieve gedachte opkomt, heb je onmiddellijk een perspectief klaar om deze tegen te gaan. Je bent trots op je vermogen om het glas halfvol te zien. Maar wat als het niet geforceerd hoeft te worden? Wat als je gewoon moeiteloos goed kon voelen, in plaats van jezelf in de emotie te moeten overtuigen? Wat als je geest niet zo hard hoefde te werken? Ja, erken hoe gezegend je bent om zelfs maar te leven. Altijd. Maar onderdruk nooit een oprechte wens. Twijfel nooit aan een oprechte wens. Laat een oprechte wens je nooit iets anders dan energie geven. Respecteer jezelf genoeg om de wens te volgen. Dank God voor het geven van de wens, want je zou het niet hebben als het niet echt voor jou bedoeld was. Wees de beste versie van jezelf door precies te omarmen wie je bent en wat je met roekeloze overgave bent bedoeld. Kies voor het leven. Er is geen andere optie.