Prijs sterft in de kloof tussen verhaal en afwikkeling. Ik heb het grootste deel van de WLFI-saga gemist, maar één ding is van een afstand duidelijk: mensen blijven verlangen naar tokens die de landingsbaan adverteren. Op het moment dat een project de menigte dagen of weken de tijd geeft om na te denken, kort te zijn, verhalen af te stemmen en zich voor te bereiden, is de uitkomst bijna vooraf bepaald. Tijd is de vijand van asymmetrie. Wanneer deelnemers de tijd hebben om na te denken, sterft FOMO; en voor echt buitensporige bewegingen is FOMO geen bijfiguur... het is de motor. Verrassing comprimeert de besluitvorming; vertraging breidt deze uit. Gecomprimeerde beslissingen creëren achtervolgingen; uitgebreide beslissingen creëren commissies. Als je een kalender en een consensus nodig hebt, zal het geen melt-up zijn. Verwachting is de andere moordenaar. Verwachtingen worden nooit vervuld op de manier waarop ze worden voorgesteld, en de delta tussen verhaal en print is de gevaarlijkste spreiding op de markten. Prijs sterft in de kloof tussen belofte en levering omdat die kloof pure FUD-premie is, betaald in exits. Markten straffen leugens niet zoveel als teleurstelling. Geen FOMO plus onvervulde verwachtingen is gelijk aan exits. Ik hoor het tegenargument: "Ze zullen het oplichten." Misschien. ...