Candace Owens heeft de kunst meesterlijk beheerst: "Kop ik win; munt jij verliest." Haar platform is zo groot dat mensen zich gedwongen voelen om te reageren op haar leugens en smaad om de waarheid recht te zetten en hun naam te zuiveren. Maar op het moment dat ze reageren, escaleert ze, waardoor de controverse echt lijkt en er nog meer aandacht op wordt gevestigd. Als haar doelwitten stil blijven, kadert ze dat als een impliciete bekentenis van schuld en bewijs, volgens haar, dat ze iets te verbergen moeten hebben. Die stilte moedigt haar ook aan om nieuwe leugens uit te vinden en de karaktermoord te intensiveren, wetende dat het ofwel onbeantwoord zal blijven (wat opnieuw schuld impliceert) of eindelijk een reactie zal uitlokken (die ze kan omzetten in meer conflict en aandacht). De cyclus is bijna onmogelijk te doorbreken. Een massale, gecoördineerde poging om haar te negeren zou in theorie kunnen werken, maar in de praktijk zal het nooit gebeuren. Mensen zullen zich altijd gedwongen voelen om zichzelf te verdedigen, en de massa's zijn onmogelijk te coördineren. Dat laat rechtszaken als enige optie over, maar zelfs dan zal ze ze omzetten in meer aandacht door juridische stappen voor te stellen als bewijs dat ze een onverschrokken waarheidsverteller is die het establishment wanhopig wil doen zwijgen. Voor rechtszaken om effectief te zijn, zouden lastervonnissen haar VEEL meer moeten kosten dan de aandacht en inkomsten die haar tactieken genereren. Anders beschouwt ze boetes gewoon als een normale bedrijfskosten en blijft ze de cyclus herhalen. Maar aangezien lasterzaken berucht moeilijk te winnen zijn in de Verenigde Staten, zullen weinigen het proberen, en nog minder zullen slagen. Hoe dan ook, dat is haar walgelijke businessmodel.