1/12 Co się dzieje, gdy "patrz, nie dotykaj" staje się "patrz i dotykaj"? Dzieło, które sprawia, że publiczność jest równoprawnym uczestnikiem procesu twórczego.

2/12 Doskonałym przykładem jest interaktywna instalacja zatytułowana "Pokój unicestwienia" autorstwa Yayoi Kusamy. Kusama zadebiutował w Obliteration Room w 2002 roku, jako interaktywny projekt dla dzieci na wystawę Queensland Art Gallery "APT 2002: Asia Pacific Triennial of Contemporary Art". 20+ lat, 18 krajów i 31 miejsc później, nadal przyciąga publiczność do przestrzeni muzealnych i galeryjnych, które czasami są postrzegane jako zimne i niezachęcające, eliminując etos "patrz, nie dotykaj".

3/12 Podobnie jak w przypadku wielu instalacji Kusamy, praca jest rozbrajająco prosta, ale w pełni eksploruje możliwości prostych reguł. Pokój jest umeblowany tak, aby wyglądał jak typowy dom w regionie geograficznym. Wszystkie obiekty, ściany, sufit i podłoga pomalowane są całkowicie na biało, co pozwala im funkcjonować jako czyste płótno, które można ożywić – lub, używając słownictwa Kusamy, "zatrzeć" – za pomocą kolorowych okrągłych naklejek, które każdy odwiedzający otrzymuje przy wejściu.

4/12 Tysiące odwiedzających i kropki później, przestrzeń zmienia się mierzalnie, gdy kolory wypełniają powierzchnie i kumulują się jeden na drugim, tworząc ostateczną "kompozycję".

5/12 Interaktywność stała się ważnym elementem twórczości Kusamy w połowie lat sześćdziesiątych, kiedy jej solowe występy publiczne przekształciły się w happeningi partycypacyjne – niekonwencjonalne wydarzenia performatywne polegające na reakcji publiczności i bezpośrednim uczestnictwie.

6/12 Rozwijająca się dynamika partycypacyjnej i interaktywnej pracy, takiej jak Sala Unicestwienia, znalazła nowoczesne życie w Internecie – dzięki pracom takim jak PXL DEX autorstwa Kima Asendorfa. @kimasendorf

7/12 Podczas wybijania początkowo myśleliśmy, że proces ten zajmie nie więcej niż kilka minut, pasywne doświadczenie polegające na odkrywaniu, co algorytm zdecyduje się ujawnić. Zamiast tego nie był bynajmniej pasywny. Przez cały dzień byliśmy przyklejeni do strony, zahipnotyzowani cyfrowymi rzeźbami, które formowaliśmy i kształtowaliśmy na naszych telefonach i rękami przez ilość pikseli, nowych iteracji i obrotów.

8/12 Każda pojedyncza talia, jeśli zostanie wybita bez żadnych pikseli, pozostaje mrocznym metaforycznym sześcianem. W miarę stopniowego wlewania pikseli za pomocą suwaka i podczas wybijania, ruch wyłania się z ciemności i ewoluuje od liniowego szkieletu do klastrów, grup i ostatecznie fali pływowej, która ma własny umysł. Tarcie związane z dodatkową interakcją z dziełem, zmusza kolekcjonerów i widzów do dokonania świadomego wyboru. Bez niego praca nie jest skończona.

9/12 Ramy PXL DEX pozwalają widzowi eksperymentować i sprawować kontrolę w ramach z góry określonego parametru, tak jak dostajemy naklejki przed wejściem do czystego białego pokoju. Ta współpraca owocuje dziełem, które jest nie tylko osobiste dla artysty, ale także unikalne dla widza.

10/12 Każdy Sala Unicestwienia zawsze będzie unikatowa, a na zakończenie wystawy każdy z nich zostanie udokumentowany, a następnie pomieszczenie zostanie odrestaurowane do zwykłej galerii. Do następnego dzieła istnieją tylko we wspomnieniach zwiedzających i rolkach aparatu.

11/12 "Reklama ma kluczowe znaczenie dla mojej pracy, ponieważ oferuje najlepszy sposób komunikowania się z dużą liczbą ludzi... awangardowi artyści powinni korzystać z masowej komunikacji, tak jak tradycyjni malarze używają farb i pędzli." - Yayoi Kusama

12/12 PXL DEX właśnie to robi, używając pikseli jako cyfrowych pigmentów. Kim wykorzystała blockchain i internet do stworzenia dzieła, które znajduje się tylko w odległości jednego adresu URL, nie ma godzin otwarcia ani daty zamknięcia. Nie ma dwóch takich samych talii, a za każdym razem, gdy inicjujesz tę samą talię, piksele układają się w zupełnie inną choreografię.