Pas wilgotności w Ameryce Ta mapa od @BenNollWeather podkreśla to, co meteorolodzy często nazywają pasem wilgotności w Ameryce, obszarem kraju, gdzie letnie powietrze jest konsekwentnie gęste i przytłaczające. Opiera się na liczbie letnich dni z maksymalną dzienną temperaturą punktu rosy wynoszącą co najmniej 65°F (18°C), co powszechnie uznawane jest za próg, w którym wilgotność zaczyna być nieprzyjemna dla większości ludzi. Pas rozciąga się od Zatoki Meksykańskiej na północ przez Teksas, Luizjanę, Dolinę Missisipi i głęboko w środkowy zachód, sięgając aż do Wielkich Jezior i regionu Mid-Atlantic. W tych regionach, powietrze nasycone wilgocią z Zatoki dominuje w letnim klimacie. Ciepłe południowe wiatry transportują parę wodną w głąb lądu, gdzie łączy się ona z wysokimi temperaturami, tworząc duszne warunki znane milionom Amerykanów. Temperatura punktu rosy jest dokładniejszym wskaźnikiem dyskomfortu ludzkiego niż wilgotność względna, ponieważ odzwierciedla rzeczywistą ilość pary wodnej w powietrzu. Temperatura punktu rosy między 65°F a 70°F uważana jest za duszną, podczas gdy wartości powyżej 70°F są określane jako przytłaczające. W najciemniejszych czerwonych obszarach tej mapy, letnie dni z punktami rosy powyżej tego progu są normą, a nie wyjątkiem. Ma to realny wpływ wykraczający poza komfort. Utrzymujące się wysokie temperatury punktu rosy ograniczają zdolność organizmu do chłodzenia się przez pocenie, zwiększając ryzyko zdrowotne podczas fal upałów. Wpływają również na rolnictwo, zapotrzebowanie na energię i rozwój burz, ponieważ wilgotne powietrze jest kluczowym składnikiem dla ekstremalnych warunków pogodowych w centralnych i wschodnich Stanach Zjednoczonych. Patrząc na to w ten sposób, „pas wilgotności” to więcej niż kolokwialne wyrażenie. To cecha klimatyczna, która pomaga zdefiniować letnie doświadczenia dziesiątek milionów ludzi i oczekuje się, że będzie się rozszerzać i intensyfikować w miarę dalszego ocieplania się klimatu.