Ik wil even klagen over iets: Wanneer je in je dertiger jaren komt, trouwen veel van je vrienden en verhuizen ze naar een geïsoleerde situatie met hun partner. Van alle mensen die ik dit heb zien doen, lijkt het misschien maar één stel goed te hebben gediend, en zij zijn hardcore boeddhistische mediteerders, en het lijkt erop dat ze nog steeds van mening zijn dat ze liever in de stad zouden zijn als ze de $ Het is gemakkelijk om het vooruitzicht te idealiseren om naar het platteland of de oceaan te verhuizen met je geliefde. Maar de realiteit is dit: • Als je op enige manier een ambitieuze, creatieve of vreemde persoon bent, wordt het moeilijk om gelijkgestemden te vinden • Bij gebrek aan gelijkgestemden wordt er veel druk op het stel gelegd om de partnerschap alle behoeften te laten vervullen die normaal door de gemeenschap zouden worden vervuld • De stellen die ik in deze situatie heb gezien, (a) breken op (b) worden depressief of (c) beginnen heroïsche inspanningen om hun sociale contacten te onderhouden. Bijvoorbeeld, ik heb een vriend in deze laatste categorie die nu elke donderdag een lange treinreis maakt om met mij en andere vrienden in de stad te zijn (het heeft voor hem gewerkt!) Ik heb ook een deel van mij dat ernaar streeft om op het platteland te wonen met een toekomstige geliefde. Maar als ik dat doe, zal het niet alleen een verhuizing zijn, het zal een oefening in het opbouwen van een beweging zijn: het vinden van de stad met de dichtste bestaande concentratie van vreemden, het meenemen van een aantal van mijn eigen vrienden die gezinnen hebben, en het oprichten van mijn eigen collectief of campus of iets dergelijks. Het zal een fulltime baan zijn.