Ik ben (langzaam) de Tolkien-legenda aan het herlezen (waarvan In de Ban van de Ring een klein deel is). Het hele oeuvre is zo ongelooflijk en er is niets anders zoals het... het verdunt andere fictiewerelden. Wacht - jouw verhaal heeft geen uitgebreide geschiedenis/mythologie die meerdere tijdperken beslaat, helemaal terug naar een scheppingsmythe zoals gedetailleerd in aparte volumes? Je hebt niet eerst nieuwe talen en dialecten voor je personages uitgevonden? Je hebt het niet volgepakt met krachtige thema's en verhalen die in een mooie, archaïsche stijl zijn geschreven en daarnaast gedichten en liederen hebt gecomponeerd? Het heeft je geen tientallen jaren van iteratie gekost? En wat van al het onontdekte terrein dat nog overblijft? Is Tom Bombadil een van de Ainur? Waar zijn de Entvrouwen? Wat is er gebeurd met de twee niet-accountable Istari? Kunnen we meer horen over hoe het was in Cuiviénen toen de elfen voor het eerst ontwaakten? Of om het licht van de twee bomen van Valinor te zien? Of de pracht van de grotten van Aglarond. Wat me echter het meest bezighoudt - de Tolkien-legenda is imo een concreet voorbeeld van een hoogtepunt van cultuur. Maakt AI, vandaag of binnenkort, het gemakkelijker om deze hoogte te bereiken via empowerment in zowel schrijven als ideevorming? Of moeilijker, wanneer snelle overwinningen verleidelijk en ~gratis zijn, en een onafhankelijke creativiteit wordt verstikt? Als zo'n oeuvre opnieuw wordt gemaakt maar nu met zware AI-assistentie, inspireert het dan dezelfde verwondering? Wat als duizenden ervan op aanvraag verschijnen met slechts een prompt? Waarom voel je je bedrogen als je leert dat iets wat je las door AI is gegenereerd? Is het tijdelijk of een functie van capaciteit? Is het rommel? Wat is rommel? Of is verwondering onlosmakelijk verbonden met zijn eigen scheppingsmythe van een levenslange obsessie van een geest zoals de jouwe? Zo veel vragen.