Mam przyjaciela, którego mama właściwie zrezygnowała z bycia szczęśliwą. Jak wielu samotnych rodziców, postrzegała poświęcenie jako cnotę. Zawsze troszczyła się o wszystkich wokół. Nigdy nie poświęcała czasu na zaspokojenie własnych potrzeb. Wiecznie wyczerpana. Na powierzchni wydaje się to tak bezinteresowne. Ale nie ma pojęcia, jak bardzo jej postawa wpływa na jego samopoczucie. Mówi mi, że jedyne, czego pragnie, to aby jego mama była szczęśliwa. Oferuje, że co miesiąc da jej pieniądze. Wyśle ją na wakacje. Zdejmie z niej ciężar. Ona mu na to nie pozwala. Postrzega to jako coś wstydliwego, jakby bycie pod opieką oznaczało, że zawiodła jako mama. Mówi mu, aby "skupił się na swoim życiu" i przestał się o nią martwić. Ale to niemożliwe. Jeśli kochasz kogoś, oczywiście zawsze będzie on w twoich myślach w tle. Idealny przykład "drogi do piekła wybrukowanej dobrymi intencjami." Myśli, że robi mu przysługę, ale to w rzeczywistości ogromny ciężar psychiczny. Smuci się, gdy o tym rozmawiamy. Potem czuję się mentalnie zła na nią, bo on jest naprawdę dobrym facetem. Nikt nie jest lepszy przez to. Największym darem, jaki może dać nie tylko jemu, ale całemu światu, jest jej własne szczęście. On nie chce niczego innego, jak tylko zobaczyć, jak znów cieszy się życiem. To wszystko, czego ktokolwiek by chciał, aby mógł w końcu stać się osobą, którą wiem, że może być. Zabrałoby to prawie cały jego stres. Ale do tego czasu nie ma wiele do zrobienia, jeśli ktoś inny nie jest gotów podjąć wysiłku, aby się zmienić. Tak ważne jest, aby skupić się na myśleniu o szacunku i życzliwości wobec siebie. Nigdy nie trzeba być doskonałym, ale nie powinno to być kosztem własnego ducha. Inshallah znajdzie rozwiązanie.