Ik heb een vriend wiens moeder in wezen heeft opgegeven op geluk. Zoals veel alleenstaande ouders, zag zij opoffering als een deugd. Altijd voor iedereen om haar heen zorgen. Nooit de tijd genomen om daadwerkelijk voor haar eigen behoeften te zorgen. Voortdurend uitgeput. Aan de oppervlakte lijkt het zo onzelfzuchtig. Maar ze heeft geen idee hoezeer haar houding zijn welzijn beïnvloedt. Hij vertelt me dat hij alleen maar wil dat zijn moeder gelukkig is. Hij biedt aan om haar elke maand geld te geven. Stuur haar op vakantie. Neem de druk weg. Ze laat het niet toe. Ze ziet het als beschamend, alsof verzorgd worden betekent dat ze gefaald heeft als moeder. Zegt tegen hem dat hij "zich op zijn eigen leven moet concentreren" en zich geen zorgen over haar moet maken. Maar het is onmogelijk om dat te doen. Als je van iemand houdt, zijn ze natuurlijk altijd op de achtergrond in je gedachten. Perfect voorbeeld van "de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen." Ze denkt dat ze hem een plezier doet, maar het is eigenlijk zo'n mentale last. Wordt verdrietig wanneer we erover praten. Dan maakt het me mentaal boos op haar omdat hij zo'n goede jongen is. Niemand is beter af door dit. Het grootste cadeau dat ze niet alleen hem, maar de hele wereld kan geven, is haar eigen geluk. Hij wil niets anders dan haar weer enthousiast over het leven te zien. Dat is alles wat iemand ook zou willen, zodat hij eindelijk de persoon kan zijn waarvan ik weet dat hij het kan zijn. Het zou bijna al zijn stress wegnemen. Maar tot die tijd kan hij niet veel anders doen als iemand anders niet bereid is de moeite te nemen om te veranderen. Het is zo belangrijk om deze mindset te omarmen van respecteren en vriendelijk zijn voor jezelf. Je hoeft nooit perfect te zijn, maar het mag nooit ten koste van je eigen geest zijn. Inshallah vindt hij een oplossing.