Ik heb 2 jaar in NYC gewoond. Het was een absolute droom. Er was geen enkele dag waarop ik niet erkende hoe ongelooflijk het was. Maar in de tweede helft van 2024 besloot ik terug te verhuizen naar LA. Ik deed dit om een heleboel redenen, maar elke reden was geworteld in logica. Financieel. Gezondheid. Familie. Leeftijd. Noem maar op. Met andere woorden, alles leek op papier logisch gezien de omstandigheden waar ik toen doorheen ging. Maar diep van binnen wist ik dat mijn hart het niet eens was met de beslissing. Ik wist dat ik verhuisde omdat ik het gevoel had dat ik moest, en niet omdat ik het echt wilde. Dit was een knagende gedachte die constant door mijn hoofd spookte. Ik stapte in mijn auto en dacht meteen aan hoezeer ik het miste om overal te kunnen lopen. Ik reed naar bepaalde gebieden en zei dingen als "dit is een beetje de LA-versie van Nolita." Ik kon de stad gewoon niet waarderen voor wat het was en probeerde het altijd te vergelijken met NYC. Het kostte meerdere maanden van conditionering voordat ik eindelijk weer begon te waarderen wat de So Cal levensstijl te bieden had. Maar afgelopen week maakte ik een korte reis terug naar NYC om te bezoeken. Alle emoties kwamen terug. Het was alsof ik nooit weg was geweest. Voelde me meteen weer thuis en kwam tot leven op een manier die ik al een lange tijd niet had ervaren. Het is grappig omdat het lijkt alsof alle nieuwe perspectieven die ik zo hard had geprobeerd te hechten aan LA in wezen werden gewist door die ene reis, lmao. Mijn geest racete gewoon met nieuwe inzichten en lessen tijdens de vlucht terug. De grootste voor mij was wat ik eerder al aanstipte. Leven vanuit het hoofd versus het hart. NYC is hart. Wanneer mensen me vragen waarom ik zo van NYC hou, is het echt zo moeilijk om het te beantwoorden. Het enige wat ik kan zeggen is dat het gewoon logisch voor me is. Mijn ogen gaan gewoon stralen. Ik word enthousiast. Ik wil er niet over stoppen met praten. Maar met LA is het antwoord allemaal hoofd. Het is alsof ik zeg: oh, het weer is goed, dicht bij de oceaan, huur is goedkoper, voorsteden om kinderen op te voeden, dicht bij familie, bla bla bla. Alsof ik indirect probeer externe goedkeuring te zoeken om het logisch te maken. Hoofd beslissingen zijn geworteld in angst. Zal ik in staat zijn om een gezin "op de juiste manier" op te voeden als ik terug verhuis naar NYC? Hoe zal het zijn om verder weg te zijn van mijn ouders naarmate ze ouder worden? Zou ik een financiële fout maken? Iedereen verhuist naar de voorsteden, ben ik verkeerd omdat ik dat niet wil? Hart beslissingen worden gesponsord door moed. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar dat maakt niet uit. Zolang liefde de leidende kracht is, kan ik alles aan wat het leven me voorschotelt. Het leven is bedoeld om in het heden geleefd te worden, niet jaren van nu. Angst zorgt ervoor dat je een leven van stille wanhoop leidt. Constant jezelf moeten overtuigen om dankbaar te voelen, ten koste van gewoon dankbaar voelen zonder dwang. Maar met moed wordt het leven eigenlijk zo simpel en moeiteloos. Het verwijdert geen obstakels, maar het stelt je in staat om ze optimistisch waar te nemen. Je hebt deze realiteit energiek gekozen. Dus je gaat alles omarmen wat daarmee gepaard gaat. Die reis heeft mijn leven veranderd. Ik was eigenlijk zo nerveus om te gaan omdat ik wist dat ik weer verliefd zou worden. Maar interessant genoeg, alleen al het volledig kunnen toegeven aan mezelf dat er geen twijfel is dat ik in NYC wil zijn, maakte dat ik eindelijk volledig accepteerde dat ik voorlopig in LA ben. Ik hoef niet meer te copiëren. Ik hoef mezelf niet meer te bedriegen. Ik ben hier, en ik ga er het beste van maken. Ik laat de druk los om mezelf te dwingen het leuk te vinden. Ik kan gewoon vrij zeggen dat ik iets anders wil, maar het hoeft me niet ongelukkig te maken dat ik het niet heb. Sterker nog, het maakt me nu vreemd genoeg gelukkiger omdat ik eindelijk heb toegegeven wat ik wil en er niet meer over hoef na te denken. Ik ga het perfecte leven voor mezelf manifesteren. Ik ga eindeloos enthousiast zijn over wat er komen gaat, terwijl ik volledig in vrede ben met waar ik vandaag ben. Ik ga de moed hebben om naar mijn hart te luisteren en comfort te vinden in de onzekerheid die daarmee gepaard gaat. Ik ga voor het leven kiezen. En jij ook.