Een van de onderbelichte delen van het essay van Jacob Savage is het werk en de creatieve uitlaatkleppen die veel millennials mannen hebben gevonden, vooral in hoeken van technologie en online: substack, crypto, podcasting. Ik zou retail beleggen aan die lijst toevoegen. De auteur zelf zit aan zijn bureau en scalpt tickets om zijn kinderen te ondersteunen. Online pseudonieme arbeid die de rekeningen betaalt. Ik kan niet anders dan opmerken dat deze hoeken van het internet de delen van de techindustrie zijn die het meest gedemoniseerd worden. "We hebben geen andere podcast nodig." "Influencer en AI rommel." "Al deze jongens thuis in hun kelders online." "Anons op X." De gedragingen die het meest gedemoniseerd worden, vereisen de minste hoeveelheid kapitaal om te beginnen en nul netwerk, en toch zijn dit de enige toevluchtsoorden die besproken worden omdat ze nieuw waren. Er waren geen poortwachters. Pseudonieme online werelden worden nog steeds gedemoniseerd. We moeten veel sceptischer zijn wanneer we hoge priesters horen moralizeren over deze hoeken van het internet of proberen de bescherming die pseudonymiteit biedt weg te nemen. Het was een reddingsboot voor velen, en zal een toevluchtsoord blijven.

Al het moraliserende dat bouwen alleen belangrijk is als je iets doet in de fysieke wereld of iets "hard" of "goedgekeurd" door poortwachters en hogepriesters van allerlei soorten — dat verhaal heeft nooit bij me resoneren, en met goede reden. Wanneer je verbonden bent met je naam en je lichaam kun je vernietigd worden. Wanneer niemand weet wie je bent op het internet — kun je bouwen zonder vergelding, en dat zou wel eens je enige optie kunnen zijn. Dit is waarom bouwen op zich als nobel en goed moet worden gezien. Bouwen is een politieke filosofie. Negeer de hogepriesters die je vertellen dat het nieuwe of het vreemde of het pseudonieme slecht is — er is een reden waarom ze niet willen dat je het zelfs maar overweegt, en het kan voor een generatie niet duidelijk worden.