W sercu australijskiego buszu, ponad 880 mil od Adelaide, znajduje się miejsce, które zdaje się zaprzeczać zasadom nowoczesnego miasta: Coober Pedy. W tej pustynnej przestrzeni, gdzie latem temperatura przekracza 105 stopni Fahrenheita (45 stopni Celsjusza), przetrwanie nie odbywa się na powierzchni, lecz pod ziemią. To nie jest kulturowa dziwaczność, lecz wymuszony wybór. Początki tej osady sięgają 1915 roku, kiedy to odkryto opal, przekształcając wioskę w światową stolicę kamieni szlachetnych. Sama nazwa, pochodząca od aborygeńskiego wyrażenia oznaczającego "biały człowiek w dziurze", oddaje jej istotę: większość mieszkańców żyje w wykutych w skale jamach, zwanych dugoutami, które zapewniają stabilny klimat między 75 a 78 stopniami Fahrenheita, naturalne schronienie przed palącą pustynią. Ale to nie jest tylko proste schronienie. Prawdziwa społeczność rozwija się pod ziemią, z kościołami, sklepami, muzeami, a nawet hotelem, wszystko osadzone w ziemi. Na zewnątrz krajobraz zdominowany jest przez wzgórza odpadów górniczych i krajobraz przypominający obcą planetę, tak bardzo, że reżyserzy wybrali to miejsce do filmów takich jak Mad Max: Na drodze gniewu i Pitch Black. Codzienne życie jest surowe, ale fascynujące. Poszukiwacze opalu wciąż pracują z podstawowymi narzędziami, podczas gdy populacja, składająca się z ludzi z ponad czterdziestu narodów, tworzy mozaikę kultur. Coober Pedy staje się zatem radykalnym symbolem ludzkiej adaptacji, miejscem, gdzie ziemia nie jest tylko schronieniem, ale domem.